توسل سرباز عراقی به حضرت زهرا (س) و زندگی دوباره پس از اعدام توسط داعش

داستانی را که در ادامه مطلب می خوانیم داستان نجات محمد سلمان سرباز ارتش عراق است که پس از اجرای حکم اعدام توسط نیروهای داعش ، به شهادت نرسید و به طور معجزه آسایی نجات یافت .

پس از نجات از چنگال تروریست های وحشی و خونخوار داعشی محمد سلمان داستان خود را این گونه می نویسد.
بسم الله الرحمن الرحیم
قل لن یصیبنا الا ما کتب الله لنا
سوره : التوبة آیه 51
جز آن چه خدا براى ما مقرر داشته هرگز به ما نمى‏ رسد.
می خواهم داستان اعدام خودم و دو تن از دوستانم را که توسط تروریست های داعش در روز 21 / 6 / 2014 اتفاق افتاد و به برکت نماز استغاثه به حضرت فاطمه سلام الله علیها عمری دوباره به من بخشیده شد را برایتان تعریف کنم .
در یکی از شهرها جنگ سختی میان ارتش و داعش در گرفته بود و ارتش مجبور به عقب نشینی شد . شب تیره و تاری بر ما گذشت . من و دوستانم به سمت روستای زادگاه یکی از سربازان و همرزمانمان حرکت کردیم ولی در راه به چنگ نیروهای پست و کثیف وهابی داعش افتادیم .  
داعشی ها ما را به قرارگاه پلیس که به دست آن ها افتاده بود ، بردند . در آن جا کوله پشتی و تلفن های ما را گرفتند و ما را به بازداشتگاه فرستادند و تا فردای آن روز که ما را به دادگاه منتقل نمودند ، در همان بازداشتگاه بودیم .  
آن ها خوب می دانستند که ما شیعه هستیم چون بعدا فهمیدیم که به خاطر خیانت دو نفر از سربازان و همرزمانمان ، در چنگ داعش گرفتار شده ایم . هر بار که تلفن همراهمان زنگ می خورد ، آن ها جواب می دادند و این جمله را تکرار می کردند که : فرزندانتان توسط دولت اسلامی اسیر شده اند و به زودی آن ها را می کشیم .
حال و هوای بدی بر من و دوستانم حاکم شده بود و هرگز قادر به شرح و توضیح آن اوضاع و احوال نیستم . ولی در همه حال امیدم از خدا و اهل بیت علیهم السلام قطع نمی شد و امیدم به آن ها استوار بود به اندازه ای که ، زمانی که یکی از آن ها از من پرسید : ای رافضی حالا که در دستان ما اسیری و به زودی تو را به بدترین شکل می کشیم ،  چه حالی داری؟ در جواب گفتم : بسم الله الرحمن الرحیم  لن یصیبنا الا ما کتب الله لنا  .  
او که از کلام من بسیار متعجب شده بود پرسید : مگر شما قرآن هم می خوانید ؟ الله اکبر ....
در زندان نماز استغاثه به حضرت زهرا سلام الله علیها خواندم و مطمئن بودم که اهل بیت علیهم السلام هیچ کس را نا امید نمی کنند و به خداوند کریم توکل کردم .
روز بعد دستان ما را بستند و به روستاهای مجاور برده و در میان مردم گرداندند و کودکان و جوانان به ما می خندیدند .
بعد از اتمام نمایش ما را به دادگاه شرعیشان تحویل دادند و آن ها ما را به پایگاهشان منتقل نمودند . در تمام این مدت این جمله را در قلبم تکرار می کردم : یا مولاتی یا فاطمه الزهراء اغیثینی
به دادگاه رسیدیم . ما را از پشت کامیون پایین آورده و وارد دادگاه نمودند . در اتاقی که عده ای از  داعشی ها حضور داشتند تا بعد از ظهر منتظر ماندیم تا قاضی آمد  و دستور داد : آن ها را بیاورید .
ما را پشت وانت سوار کردند و با سه خودرو دیگر از ماشین ما مراقبت می کردند .می دانستیم که ما را برای اعدام می برند . حال عجیبی داشتیم ولی من مدام این جمله را در قلبم تکرار می کردم : یا مولاتی یا فاطمه اغیثینی .
به مکان مورد نظر رسیدیم .منطقه بیابانی بود که ما را از وانت پیاده کردند و لب پرتگاهی نشاندند و آماده اجرای حکم شدند .
به ترتیب روی زمین نشستیم . اول شهید حسنین کریم بعد شهید انور حمید و در آخر من با دست های بسته شهادتین را گفتیم . سخت ترین لحظات زندگی هر انسانی را تجربه می کردیم . اول از همه حسنین را با شلیک تیر به سر به شهادت رساندند . بعد از آن به سر شهید انور شلیک کردند . انور روی زمین افتاد . دیگر نوبت من رسیده بود .

صدای شلیک گلوله و دیگر هیچ نفهمیدم  .... الله اکبر ... سبحان الله ... بعد از حدود دو ساعت شاید هم بیشتر به هوش آمدم . دستانم باز شده بود در حالی که آخرین لحظاتی را که به خاطر داشتم ، دستانم بسته بود .سبحان الله ... فکر می کردم در برزخ یا یک عالم دیگری هستم . دوستانم را که روی زمین افتاده و به شهادت رسیده بودند و صورت هایشان غرق در خاک و خون بود را دیدم . تروریست های داعشی برای این گونه اعدام ها از مناطقی دور افتاده و دره ها و چاله های عمیق استفاده می کنند و ما نیز طبق روال در منطقه ای دور از مناطق مسکونی رها شده بودیم .
بعد از این که خودم را از درون دره بیرون کشیدم گویا ندایی درون گوشم به من می گفت راهت را ادامه بده . در حالی که سطح هوشیاریم به میزان زیادی پایین آمده بود ، در دوردست ها روستایی به چشمم خورد . با همان حال به سمت روستا به راه افتادم . در راه با چند کودک برخوردم که گویا قبل از این ، آن ها را دیده بودم . بچه ها از من پرسیدند : به کجا می روی؟
پاسخ دادم : به آن روستا
بچه ها مانع رفتن من به آن روستا شدند و گفتند : به آن جا نرو . اهالی این روستا با داعش همکاری می کنند و حتما تو را به قتل می رسانند . آن ها راه روستای دیگری که دقیقا در جهت عکس این روستا بود را به من نشان دادند و گفتند : تو در آن جا در امانی و هنگامی که به روستا رسیدی به آن ها بگو : دخیل علی الله و علیکم؛ در پناه خدا و شما . سپس یک بطری آب خنک که مقداری یخ درون آن بود به من دادند و از آن ها خداحافظی کردم و در جهت مخالف حرکتم به سمت روستایی که بچه ها معرفی کرده بودند به راه افتادم .
واقعا این بچه ها در آن بیابان چه می کردند و آن بطری آب یخ را از کجا آورده بودند و آن کلمات را چگونه به من یاد دادند؟
شاید ملائکی بودند که از جانب خداوند مأمور نجات من شده بودند .
به روستای مورد نظر رسیدم . مردی را در آن جا دیدم و کلماتی را که بچه ها به من آموخته بودند به او گفتم . او مردی بود که زبان از وصف کرم و شجاعتش عاجز بود .با این که از جانب داعش در خطر شدید بودند و کسانی که به ارتشی ها کمک می کردند خودشان به همراه تمام خانواده شان تهدید به مرگ شده بودند ، مرا با روی خوش پذیرفت و به خانه برد و با تمام تلاش و سعی وصف ناشدنی مشغول مداوای من شد . پماد بر روی زخم های کتف و سر من گذاشت و آن شب از من پذیرایی نمود و فردای آن روز به همراه یکی از بستگانش من را به نزدیک ترین پادگان نظامی ارتش رساندند .